Just take it from me
It was not a chance meeting
Feel my heart beating
You're the one
I'd still have it all
Cause I've climbed the tree of life
And that is why, no longer scared if I fall
I can return to this place
Cause, you're the one
Nothing fails
No more fears
Nothing fails
You washed away my tears
Nothing fails
No more fears
Nothing fails...
I've always thought
that I would love to live by the sea,
To travel the world alone
and live more simply.
I have no idea what's happened to that dream...
As there's really nothing left here to stop me
So many times i've overfloated
So many faces come and go
I played my cards into the sun
and tried to work out
What you are to me...
Been here before
A million open doors
Only one would set me free
So i fought against the wall
And tried to work out
What you are to me...
To me......
Beside my eyes
The answer lies
Something i can't see
Another day
Another way
So they say to me...
Είμαστε ζώα μοναχικά.
Όλη μας τη ζωή παλεύουμε για λίγο λιγότερη μοναξιά.
Και μια από τις πανάρχαιες μεθόδους μας είναι να λέμε μια ιστορία,
παρακαλώντας να βρεθεί ένας ακροατής που θα πεί (και θα το πιστέψει)
¨Α ,ναι, έτσι ακριβώς είναι, ή πάντως έτσι το αισθάνομαι κι εγώ".
John Steinbeck, Cannery Row
Μαρία Νεφέλη: Περπατώ μες στα αγκάθια
Σ’αυτά που’ναι να γίνουν και στ’αλλοτινά
Κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
Τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα
Αντιφωνητής: Παντού την είδα. Να κρατάει
ένα ποτήρι και να
κοιτάζει στο κενό. Ν΄ακούει
δίσκους ξαπλωμένη χάμου.
Να περπατάει στο δρόμο
με φαρδιά παντελόνια και
μια παλιά γκαμπαρντίνα.
Μπρος από τις βιτρίνες
Των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε.
Και στις δισκοθήκες,
πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της.
Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα.
Είναι χλωμή κι ωραία. Μ’αν της μιλάς
ούτε που ακούει καθόλου.
Σα να γίνεται κάτι αλλού – που μόνο αυτή τ’ακούει
και τρομάζει. Κρατάει
το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί.
Δεν την έπιασα ποτέ, ούτε της πήρα τίποτα.
Μ.Ν. Τίποτα δεν κατάλαβε.
Όλη την ώρα μου’λεγε « θυμάσαι; »
Τι να θυμηθώ; Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι,
γιατί τα βλέπω νύχτα.
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα
– πώς να το πω: απροετοίμαστη.
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα
– κει που δεν το περίμενα καθόλου.
Έλεγα « μπα θα συνηθίσω ».
Κι όλοι γύρω μου έτρεχαν.
Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν,
έτρεχαν- ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω
σαν τρελή. Αλλά φαίνεται, το παράκανα.
Επειδή – δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέλος.
Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος.
Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή.
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω
τι με περιμένει…
-Οδυσσέας Ελύτης-
Με πρώτη ύλη τις αποτυχίες μας
πλάθουμε πόντο πόντο μες στο σκοτάδι
έναν ανθισμένο χιονάνθρωπο,
τον εαυτό μας....
Δ.Κ.
Storm... In the morning light.
I feel,
no more can I say,
frozen to myself.
I got nobody on my side.
And surely that ain't right...
I think I should go now
I must leave before my red eyes match the sunrise.
No more coffee will put off today.
I’ve stood too long
In the shadow of a doubt
I need some sun.
It seems that time returns to me once more.
But I have less now than before.
And when I feel my world falling down
I think of you...
And when I feel I can breathe no more
you speak to me...
And I've leaned on me for years,
now you can lean on me..
And that's more than love, that's the way it should be.
Now I can't change the way you feel,
but I can put my arms around you..
That's just part of the deal.
That's the way I feel..
I'll put my arms around you..
